Bąblowica (echinokokoza) jest to chroniczna choroba ludzi oraz zwierząt, wywoływana przez pasożytniczego tasiemca z rodzaju Echinococus. Najczęstszym czynnikiem wywołującym chorobę jest larwa tasiemca jednojamowego Echinococcus granulosus. Bąblowica jest rozpowszechniona na całym świecie, szczególnie w krajach południowych, tam, gdzie popularna jest hodowla zwierząt, a przede wszystkim owiec.
Jaja (...)
dalej »
Bąblowica (echinokokoza) jest to chroniczna choroba ludzi oraz zwierząt, wywoływana przez pasożytniczego tasiemca z rodzaju Echinococus. Najczęstszym czynnikiem wywołującym chorobę jest larwa tasiemca jednojamowego Echinococcus granulosus. Bąblowica jest rozpowszechniona na całym świecie, szczególnie w krajach południowych, tam, gdzie popularna jest hodowla zwierząt, a przede wszystkim owiec.
Jaja tasiemca dostają się do organizmu człowieka przez brudne ręce po kontakcie z psem (rzadziej kotem). Mogą się one przedostać również po spożyciu niemytych warzyw, jagód, owoców, wody, zanieczyszczonych jajami tasiemca.
W układzie pokarmowym żywiciela pośredniego jaja echinokoka uwalniane są z błony i zarodki (onkosfera) osadzają się w błonie śluzowej jelita cienkiego, skąd przedostają się do organów wewnętrznych, gdzie najczęściej pozostają i rozwijają się przybierając postać torbieli bąblowca. Bąblowiec atakuje najczęściej wątrobę (w 44-85% przypadków) oraz płuca (10% przypadków).
Patologiczny wpływ bąblowca na organizm człowieka spowodowany jest reakcją uczuleniową na produkty przemiany materii pasożyta oraz mechaniczne uszkodzenia organów i tkanek. Wielkość torbieli wynosi od 1-5 cm w średnicy aż do dużych pęcherzy, które mogą zawierać po kilka litrów płynu. Mechaniczny wpływ takiej torbieli prowadzi do zakłócenia funkcji porażonego organu i jego hipertrofii.
Do diagnostyki bąblowicy wykorzystuje się metody wizualizacji torbieli: badania rentgenologiczne lub ultradźwiękowe, tomografię komputerową lub rezonans magnetyczny. Biopsja torbieli uważana jest za niebezpieczną ze względu na możliwość przeniesienia pasożytów do innych tkanek.
Wykrycie w krwi przeciwciał specyficznych do antygenów bąblowca jest wiarygodnym wskaźnikiem zakażenia pasożytem. Poziom odpowiedzi immunologicznej jest w znacznym stopniu uzależniony od umiejscowienia torbieli w organach oraz od jej morfologii. Niska zawartość przeciwciał zauważalna jest na początku powstania torbieli lub w późnej nieoperacyjnej fazie choroby.
Obecnie w celu wykrycia przeciwciał specyficznych do Echinococcus granulosus stosuje się metody hemaglutynacji bezpośredniej oraz fluorescencji, testu immunoenzymatycznego. Metody te charakteryzują się wykrywalnością od 60-90%, tak więc bardziej informatywne jest połączenie różnych metod serologicznych.
Metody serologiczne są również dosyć informatywne podczas pooperacyjnego monitoringu stanu pacjenta. Stopniowe obniżanie się poziomu przeciwciał specyficznych po 4 – 6 miesiącach od usunięcia torbieli świadczy o pomyślnym wyniku ingerencji chirurgicznej. Przy nawrotach torbieli przeciwciała specyficzne utrzymują się przez lata.
ukryć »
