Giardia Lamblia (intestinalis) powoduje lambliozę (giardiozę) – zakażenie pasożytami, mające postać utajonego nosicielstwa pasożytów lub w formie wyrażonej (upośledzenie funkcji żołądka). Lambliozę stwierdzono na wszystkich 5 kontynentach w większości krajów świata. Poziom zakażenia waha się w granicach od <1 do 50 %. W wielu rozwijających się krajach, w pozbawionych podstawowych warunków sanitarnych zarażenie (...)
dalej »
Giardia Lamblia (intestinalis) powoduje lambliozę (giardiozę) – zakażenie pasożytami, mające postać utajonego nosicielstwa pasożytów lub w formie wyrażonej (upośledzenie funkcji żołądka). Lambliozę stwierdzono na wszystkich 5 kontynentach w większości krajów świata. Poziom zakażenia waha się w granicach od <1 do 50 %. W wielu rozwijających się krajach, w pozbawionych podstawowych warunków sanitarnych zarażenie się Giardia przez dzieci w wieku dwóch lat jest prawie stuprocentowe. W krajach rozwiniętych natomiast zakażenie lambliozą wynosi zaledwie od 3 do 7%. Chorobę zaobserwowano w każdej grupie wiekowej, jednak najwięcej zachorowań odnotowano u dzieci w wieku przedszkolnym.
G. Lamblia najczęściej przekazywana jest drogą fekalno-oralną. Pasożyt ma rozwój prosty, składający się z dwóch stadiów. Po przedostaniu się do układu pokarmowego żywiciela cyst w dwunastnicy wykształcają się z nich trofozoity, które następnie osadzają się w błonie śluzowej jelita cienkiego.
Trofozoity znajdują się wyłącznie na powierzchni błony śluzowej w górnej części jelita cienkiego. Dlatego też lamblie mechanicznie blokują błonę śluzową i zakłócają proces trawienia przyściennego oraz aktywność ruchową jelita cienkiego. Lamblie powodują pogorszenie zdolności przyswajania tłuszczów, węglowodanów, witamin С i В12 oraz powodują wtórne zakażenie bakteriami. Objawami lambliozy może być: biegunka, zmęczenie, obrzęki, apatia, utrata masy ciała, zmniejszenie się apetytu, bladość, bóle mięśni. Ze strony układu pokarmowego lamblioza przejawia się przede wszystkim w postaci zapalenia jelita grubego z przejawami kataralnymi.
Wiele faktów świadczy o istotnej roli odpowiedzi humoralnej w eliminacji G.lamblia. Jak zostało zademonstrowane na modelu z eksperymentalnym zakażeniem ludzi, poziom przeciwciał klasy IgM znacznie wzrastał w okresie od 14 do 21 dnia po zakażeniu, a stopniowo obniżał się po przeprowadzonym leczeniu. Z kolei poziom przeciwciał IgG był podwyższony po zakończeniu skutecznego leczenia. Dynamika poziomu IgA była podobna do dynamiki IgM.
Diagnoza lambliozy opiera się na historii klinicznej, objawach, obecności cyst w próbkach kału lub trofozoitów w materiale pobranym z jelita cienkiego podczas aspiracji treści dwunastnicy przez sondę nosowo-żołądkową. Alternatywnymi metodami wykrycia przeciwciał G.lamblia w fekaliach jest również określenie przeciwciał specyficznych do Giardia w surowicy pacjenta. Testy serologiczne są uzupełnieniem diagnostyki giardiazy. Oprócz tego iż są one pomocne w diagnostyce lambliozy mogą również pomóc w ocenie immunologicznej odpowiedzi pacjenta, a także w badaniach epidemiologicznych.
ukryć »
