Trychomonadoza urogenitalna

Jednokomórkowy pierwotniak z rodziny wiciowców Trichomonas vaginalis to czynnik etiologiczny jednej z najczęstszych na świecie chorób przenoszonych drogą płciową. Średnio 25% ludzi prowadzących aktywne życie płciowe jest zakażonych T.vaginalis. Według ostatnich danych na świecie co roku wykrywa się do 170 milionów przypadków rzęsistkowicy. U kobiet rzęsistek prowadzi do ostrego lub zaostrzonego zapalenia (...) dalej »

Jednokomórkowy pierwotniak z rodziny wiciowców Trichomonas vaginalis to czynnik etiologiczny jednej z najczęstszych na świecie chorób przenoszonych drogą płciową. Średnio 25% ludzi prowadzących aktywne życie płciowe jest zakażonych T.vaginalis. Według ostatnich danych na świecie co roku wykrywa się do 170 milionów przypadków rzęsistkowicy.
U kobiet rzęsistek prowadzi do ostrego lub zaostrzonego zapalenia pochwy, które przejawia się pienistymi upławami, swędzeniem oraz bólem dołu brzucha. Choroba ma charakter cykliczny, wspomniane powyżej objawy znikają podczas menstruacji oraz ciąży. Podczas ciąży rzęsistkowica może doprowadzić do przedwczesnego porodu lub narodzin dziecka o niskiej masie ciała. U mężczyzn T.vaginalis powoduje zazwyczaj zapalenie cewki moczowej, zapalenie prostaty, zapalenie najądrza, a także bolesne oddawanie moczu. W większości przypadków choroba przebiega bezobjawowo. Brak objawów u mężczyzn tłumaczy się usuwaniem dużej ilości pasożytów z układu moczowego podczas oddawania moczu. Utajona forma choroby często prowadzi do bagatelizowania rozwijającego się zakażenia. Chroniczna postać choroby zawsze powoduje przewlekłe zapalenie prostaty. Rzęsistkowica często łączona jest z rozwojem raka prostaty u mężczyzn.
Obecnie w celu zdiagnozowania rzęsistkowicy stosuje się następujące metody laboratoryjne:
  Badanie mikroskopijne śluzu pochwowego lub szyjkowego oraz wydzieliny z dróg moczowych u mężczyzn;
  Wykrycie rzęsistka w kulturze;
  Wykrycie czynnika pobudzającego DNA poprzez reakcję łańcuchową polimerazy;
  Wykrycie przeciwciał specyficznych do T.vaginalis przy pomocy testu immunoenzymatycznego.
Na podstawie licznych badań stwierdzono, iż przy pomocy bezpośredniej detekcji pasożyta poziom jego wykrywalności wynosi 38-82%. Zauważono jednocześnie, iż u osób zakażonych rozwija się humoralna, komórkowa oraz sekrecyjna odpowiedź immunologiczna na pasożyta, co pozwala na wykorzystanie badań serologicznych do diagnostyki. Przeciwciała do antygenu р270 oraz α-aktyniny rzęsistka wytwarzane są prawie u wszystkich zakażonych osób, a poziomy przeciwciał w surowicy korelują z aktywną formą infekcji. Szczególnego znaczenia nabierają metody diagnostyki serologicznej u osób zakażonych, które nie mają objawów klinicznych rzęsistkowicy oraz u mężczyzn, którzy mogą być bezobjawowymi nosicielami pasożytów.

ukryć »