Wirus zapalenia wątroby typu В (WZW B) jest wirusem otoczkowym z rodziny Hepadnaviridae, zawartym w DNA. Zapalenie wątroby typu В (HBV) ma długi okres inkubacyjny od 45 do 160 dni (średnio 120 dni). Obecność objawów przy ostrym zapaleniu wątroby typu B jest odwrotnie proporcjonalne do wieku: objawy zapalenia wątroby typu B można zaobserwować mniej niż u 1% noworodków i u 30%–50% dorosłych. Osoby, mające objawy charakterystyczne dla wszystkich typów wirusowego zapalenia wątroby cierpią na zmęczenie, utratę apetytu, nieprzyjemne odczucia w żołądku, nudności, wymioty, dreszcze oraz żółtaczkę. W mniej niż 1% przypadków, szczególnie u osób w starszym wieku błyskawiczne rozwija się zapalenie wątroby, które w większości przypadków jest śmiertelne z powodu ostrej martwicy wątroby.
Ostre zapalenie wątroby typu B często kończy się niespodziewanie po ustąpieniu choroby trwającej od 4 do 8 tygodni. W innych przypadkach choroba trwa 6 lub więcej miesięcy. Taki stan jest określany jako chroniczne zapalenie wątroby typu B.
Na chroniczną infekcję zapada ponad 90% zakażonych noworodków, 25–50 % zakażonych dzieci w wieku 1-5 lat oraz u 6–10 % dzieci powyżej piątego roku życia i dorosłych. W konsekwencji ponad 350 milionów ludzi na świecie jest stale zakażanych wirusem HBV.
U znacznej ilość pacjentów chroniczne zapalenie wątroby typu B powoduje marskość lub nowotwór wątroby. Marskość wątroby powstaje mniej więcej u jednego na pięciu pacjentów z chronicznym zapaleniem wątroby typu B. Ze wszystkich przypadków marskości prawie 1/3 spowodowana jest chronicznym zakażeniem HBV.
Wirus przenoszony w momencie kontaktu uszkodzonej skóry lub błon śluzowych z zakażonymi płynami ustrojowymi takimi jak krew, wydzieliny pochwowe i menstrualne, a także nasienie. Najważniejszymi drogami przenoszenia się wirusów jest sposób pionowy: od zakażonej matki podczas porodu (prawdopodobieństwo przekazania prawie 50%); płciowy; poziomy – codzienne kontakty z osobą chorą (np. kontakt zakażonej krwi z zadrapaniami na skórze), używanie zanieczyszczonych strzykawek przez narkomanów lub też brak zachowania higieny podczas wykonywania iniekcji w ośrodkach zdrowia.
Przy klinicznej analizie laboratoryjnej różnych form wirusowego zapalenia wątroby typu B wykrywana jest duża ilość markerów serologicznych tej choroby: antygeny strukturalne wirusa (antygen Нвs oraz antygen НВе), a także przeciwciała specyficzne klasy IgM oraz IgG do antygenu Нвсore, a także przeciwciała klasy IgG do antygenów Нвs i НВе.
HBsAg jest podstawowym markerem zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu В oraz białkiem strukturalnym, odpowiadającym za adsorpcję wirusa w komórkach hepatocytów. Jest to pierwszy marker, pojawiający się we krwi człowieka po upływie od 3 do 5 tygodni od momentu zakażenia do pojawienia się objawów klinicznych i przy ostrym zapaleniu wątroby wykrywany jest już w ciągu kilku miesięcy w dość wysokim stężeniu. Przy pomyślnym przebiegu choroby HBsAg zanika po 4-6 miesiącach od momentu zakażenia się. Jeżeli taki zanik nie następuje, chorobę diagnozuje się jako przewlekłą.
Stężenie HВsAg w surowicy krwi chorych na zapalenie wątroby typu B może wahać się w szerokim zakresie od nanogramów do setek mikrogramów na mililitr. Eliminacja HВsAg obiegu uważana jest za kryterium wyzdrowienia.
Wśród laboratoryjnych metod określania poziomu HBsAg najpopularniejszą i najczęściej wykorzystywaną metodą zarówno w diagnostyce choroby jak i badaniach przesiewowych dawców przy określaniu ryzyka transmisyjnego przenoszenia zapalenia wątroby typu B jest badanie immunoenzymatyczne.
ukryć »
